Okrągła konstrukcja powstała na Polu Marsowym, na polecenie Hadriana w latach 118 – 125 r. n.e., na miejscu dwóch innych świątyń: pierwsza z nich powstała na zlecenie Marka Agrypy ok. 25 r. p.n.e. i została doszczętnie zniszczona przez pożar Rzymu w 80 r., druga natomiast, którą wybudowano w 110 r. n.e. na polecenie cesarza Domicjana została zniszczona przez uderzenie pioruna. Nowa budowla różniła się od poprzednich świątyń – powstała na planie koła z fasadą wzorowaną na świątyniach greckich.
Na fasadzie widnieje ogromna inskrypcja z liter wykutych w brązie: m.agrippa.l.f.cos.tertium.fecit; z czego wynika, że budowniczym świątyni był właśnie Marek Agrypa. Z ogromnego pożaru zachował się jedynie portyk, który doskonale wkomponował się w nowy projekt. Do wnętrza prowadzą wielkie, 20-tonowe drzwi odlane z brązu.
Rotundę pokrywa betonowa kopuła o średnicy 43 metrów i grubości ok. 7 metrów u podstawy, która staje się coraz cieńsza i przy samym sklepieniu ma już grubość 1 metra. Na szczycie kopuły znajduje się centralny otwór, tzw. oko (oculus) o średnicy 9 metrów, oświetlający wnętrze kościoła. Otwór nie jest przykryty, dlatego też marmurowa posadzka Panteonu jest wklęsła i posiada specjalne rowki, co pozwala na odpływ wody deszczowej wpadającej do środka.
Wnętrze Panteonu jest imponujące. Właściwości akustyczne oraz piękna gra świateł i cieni to niezapomniane przeżycie dla każdego turysty. Znajdują się tu kapliczki i grobowce z ołtarzami. W murze u podstawy kopuły wykute są nisze przeznaczone na posągi; większość z nich zajmują grobowce królów oraz wielkich osobistości Rzymu. Jest tu grób m.in. Rafaela Santi, jego wielkiego asystenta Perin del Vaga, grobowiec Wiktora Emanuela II, Humberta I czy wielkiego malarza i architekta Baltazara Perruziego. Wewnętrzna ściana jest wyłożona żółtym marmurem i granitem i przecina siedem wnęk, dla siedmiu bóstw: Jowisza, Marsa, Neptuna, Wenus, Merkurego, Plutona i Saturna).
Panteon
Panteon to majestatyczna świątynia i zarazem jeden z najlepiej zachowanych zabytków starożytności w Europie. Ta potężna konstrukcja wzięła swą nazwę od greckich słów pan – wszystko i theoi – bogowie i została wzniesiona właśnie ku czci najważniejszych rzymskich bóstw. Na początku VII wieku została zaadoptowana na kościół chrześcijański Santa Maria ad Martyres – Marii od Męczenników.
